Duże kompleksy niżowych wrzosowisk w Polsce środkowej i południowej mają charakter antropogeniczny. Najczęściej powstały w wyniku działalności wojska, na już nieużywanych poligonach. Sukcesja roślinności była tam ograniczana przez ciężki sprzęt (niszczenie mechaniczne) oraz ostrzał i pożary. Po wycofaniu się wojska z tych terenów czynnik hamujący sukcesję ustał, a to oznaczało, że ekosystemy wrzosowisk zaczęły zarastać.

Wypalanie jest metodą czynnej ochrony wrzosowisk – pomaga zachować bioróżnorodność - chroni wrzosy przed przekształceniem się w inny typ roślinności oraz wyparciem ich przez bardziej konkurencyjne zbiorowiska trawiaste o mniejszej wartości przyrodniczej.

Przerośnięte i stare wrzosowiska obumierają, zatrzymując i odkładając duże ilości biomasy, co powoduje wzrost żyzności podłoża  prowadzący do zaniknięcia wrzosowiska w wyniku sukcesji wtórnej roślin drzewiastych.

Nagromadzenie martwej biomasy nie tylko przyczynia się do spadku różnorodności biologicznej, ale także do wzrostu zagrożenia pożarowego. W konsekwencji do wystąpienia katastrofalnych pożarów lasu i zwiększonej emisji CO2.

Wrzosowiska to miejsca występowania wielu gatunków roślin i zwierząt, bardzo istotne dla zachowania różnorodności biologicznej. Zostały one uznane za siedliska cenne przyrodniczo i objęte ochroną (także czynną) przez włączenie ich do sieci Natura 2000.

Za przeprowadzenie warsztatów z wypalania wrzosu w Nadleśnictwie Przemków odpowiedzialni byli prowadzący warsztaty z IBL oraz przedstawiciele DGLP i RDLP Wrocław.

W warsztatach wzięli udział przedstawiciele nadleśnictw z regionalnych dyrekcji w Poznaniu, Łodzi, Krośnie czy Szczecinie. Za zabezpieczenie pożarnicze odpowiedzialni byli strażacy z PSP Bolesławiec oraz OSP Przemków i Wierzbowa.

Łącznie w ramach warsztatów została wypalona powierzchnia wrzosowiska równa 3 ha.